In ons maandelijkse vragenvuur leggen we onze coachees het vuur aan de schenen. Onder het mom van, ‘van elkaar leren’ vragen we ze het hemd van het lijf. Geen vraag blijft onbeantwoord! Hoe werden zij weer een Gelukkige Professional?
Ik ben Francien Verdier, 38 jaar en woonachtig in Tilburg samen met mijn vriend en kat. Sinds 2016 werk ik als Sociaal Verpleegkundige. Wat ik in mijn vrije tijd graag doe, is sporten (spinning met name), koken, lekker in de tuin bezig zijn en genieten van alles wat de natuur te bieden heeft. Daarnaast heb ik een enorm groot sociaal leven dus vind ik het fijn om met vrienden en vriendinnen van alles te ondernemen, ga ik regelmatig naar festivals en feestjes. Mijn vriend en ik gaan graag met onze backpack op reis en houden ervan om nieuwe dingen van de wereld te ontdekken. We zijn van plan om binnenkort een leuk busje te kopen en die helemaal naar onze zin op te knappen en met ons tweede ‘huisje’ op wielen nog meer van de wereld te gaan zien!
De reden dat ik mezelf opgaf voor Villa Trivalent is naar aanleiding van gebeurtenissen op het werk die een grote impact hadden. Van nature ben ik een enorme doorzetter en ik zal dus niet snel het bijltje erbij neerleggen. Maar helaas werd ik op een gegeven moment noodgedwongen dit wel te doen wat betreft mijn baan. Na 2 jaar een masker te hebben op gehad en mezelf ‘wijs proberen te maken’ dat het allemaal gewoon goed ging op het werk, terwijl mijn lichaam allerlei duidelijke signalen af gaf, was het op. Ik moest gas terugnemen en aan mezelf gaan denken. Tijdens een van de gesprekken met mijn toenmalige manager, kreeg ik de tip om eens te gaan praten met de Gelukkige Professional. Ik maakte een afspraak met Myriam. In ons kennismakingsgesprek raadde Myriam me Villa Trivalent aan. Het zou me heel erg gaan helpen om mezelf weer in balans te krijgen en een stuk Francien terug te vinden…
Ik raakte eigenlijk meteen heel erg enthousiast van het idee, maar vond het ook behoorlijk spannend. Ik wist immers niet wat ik ervan moest verwachten en al helemaal niet wat ik van mezelf hierin zou kunnen verwachten. Hoe ga ik reageren en kan ik dat wel met een groep onbekenden, mezelf van mijn meest kwetsbare kant te laten zien? Ik was namelijk erg goed geworden in het opzetten van dat masker en maar te blijven lachen, terwijl het van binnen niet goed ging. Hoe zou dat dan gaan daar als ik in een vreemde omgeving ben, los van alles en iedereen waar ik me veilig bij voelde? Eng… maar ook heel goed, daar was ik wel van overtuigd. Dus eigenlijk ging ik er zonder al te veel verwachtingen heen en liet het maar gewoon gebeuren. Ik denk dat, dat voor mij persoonlijk ook de beste instelling was. Uiteindelijk was het meer dan wat ik gedacht had. Het was een fantastisch mooie ervaring!
Het heeft me heel veel gebracht. Het meest opvallende is dat ik meer aan mezelf denk. Dat klinkt egoïstisch, maar hiermee bedoel ik dat ik voor iedereen waar ik van hou blijf zorgen, zonder daarmee mezelf uit het oog te verliezen. En daarbij meer luister naar wat ik hierin nodig heb. Ik ben beter in staat mijn grenzen aan te geven en daar hoort soms dus ook een ‘nee’ bij.
Tijdens de kennismaking met Myriam, was al gesproken over een doorbraaksessie. Geen idee wat ik me hierbij moest voorstellen, maar het klonk interessant en beangstigend tegelijk. Voor ik naar Italië ging, zag ik daar misschien wel het meest tegenop. Uiteraard praatte ik hier met mensen over en hoe meer ik erover nadacht en er over praatte, hoe meer ik er ook naar uitkeek. Want ondanks dat ik het eng en spannend vond, was ik ook van mening dat dit nodig was om los te komen van allerlei blokkades. In Italië hadden we een superfijne groep mensen waarbij ik me heel veilig voelde en helemaal mezelf kon en mocht zijn. Dit heeft er mede voor gezorgd dat er bij mij een doorbaakmoment was. Het was uiteindelijk helemaal niet eng, integendeel, het was juist fijn en goed dat dit gebeurde. Normaal gesproken voel ik al mijn energie wegstromen als ik emotioneel ben. Tijdens de doorbraak werd ik ontzettend emotioneel en moest ik enorm huilen. Daarna voelde ik me juist heel erg energiek en viel er een last van mijn schouders af!
Het enige wat ik lastig vond, was het moment dat ik in het vliegtuig zat op weg naar Italië. Ineens ging er door mijn hoofd, waar ben ik nu aan begonnen? Wat staat me allemaal te wachten en ga ik er echt wat van opsteken? Heb ik me wel goed voorbereid? Dat gevoel verdween al gauw toen ik aankwam in de Villa en een warm welkom kreeg van Julius en Myriam. Met een heerlijke prosecco en wat lekkere hapjes, maakten we kennis met elkaar en met de rest van de groep. Het voelde meteen goed en vertrouwd. Doordat je in zo’n korte tijd heel wat uren met elkaar doorbrengt en jezelf zo openstelt, ontstaat er bijna onmiddellijk een bijzondere band met de groep. Je deelt zoveel met elkaar. Het was daarom voor mij des te lastiger om weer te aarden in Nederland. Het heeft zeker 2 dagen geduurd voor ik weer een beetje back on Dutch Earth was. 🙂 Gelukkig heb ik nog steeds contact met deze fijne mensen.
Ik raad Villa Trivalent aan iedereen aan die ervoor openstaat om het beste in zichzelf naar boven te halen :).
Niet twijfelen, gewoon doen!
