Op 40-jarige leeftijd liep Franz Kafka (1883-1924), die nooit getrouwd was en geen kinderen had, op een dag in Berlijn door een park toen hij een meisje ontmoette dat huilde omdat ze haar favoriete pop was kwijtgeraakt. Zij en Kafka zochten tevergeefs naar de pop.
Kafka zei dat ze hem daar de volgende dag moest ontmoeten en dat ze terug zouden komen om weer de pop te zoeken.
De volgende dag, toen ze de pop nog niet hadden gevonden, gaf Kafka het meisje een brief “geschreven” door de pop met de tekst “Alsjeblieft niet huilen. Ik maak een reis om de wereld te zien. Ik zal je schrijven over mijn avonturen.”
Zo begon een verhaal dat doorging tot het einde van Kafka’s leven. Tijdens hun ontmoetingen las Kafka de brieven van de pop zorgvuldig voor, geschreven met avonturen en gesprekken die het meisje schattig vond.
Uiteindelijk bracht Kafka de pop terug (hij kocht er een) die naar Berlijn was teruggekeerd.
“Het lijkt helemaal niet op mijn pop”, zei het meisje. Kafka overhandigde haar nog een brief waarin de pop schreef: “Mijn reizen hebben me veranderd.” Het kleine meisje omhelsde de nieuwe pop en nam de pop mee naar haar gelukkige huis.
Een jaar later overleed Kafka.
Vele jaren later vond het inmiddels volwassen meisje een brief in de pop. In de kleine brief ondertekend door Kafka stond:
“Alles waar je van houdt, zal waarschijnlijk verloren gaan, maar uiteindelijk zal de liefde op een andere manier terugkeren.”
Omarm verandering. Het is onvermijdelijk voor groei. Samen kunnen we pijn omturnen in verwondering en liefde, maar het is aan ons om bewust en opzettelijk die verbinding te creëren.
