En kom weer boven. Zoals ik al schreef: zo gaat het altijd als ik worstel. Het duurt me alleen altijd te lang. Maar ja, da’s logisch want ieder uur dat ik worstel is me er een te lang :-).
Tegelijkertijd besef ik ook dat er soms chaos nodig is voor je naar een volgende fase kunt.
Waar worstel ik dan precies mee? Mijn eerste primaire antwoord zou zijn ‘mijn bedrijf en mijn ondernemerschap’. Terwijl het helemaal niet verkeerd gaat met Trivalent. Afgelopen week 2 nieuwe opdrachten mogen binnen halen bijvoorbeeld. En de 1e druk van mijn boek uitverkocht. En toch blijft er wat knagen. Is het niet zoals ik het wil.
Maar als ik het helemaal af pel tot de essentie, waar draait het nu om? Dan is mijn ondernemerschap het onderwerp waar ik mijn frustratie op richt omdat ik nu eenmaal veel tijd in mijn bedrijf door breng en bij uitstek daar ook geconfronteerd wordt met mijzelf maar daar zit niet de werkelijke oorzaak van mijn worsteling.
Nee, die zit vooral in mijzelf op een diepere laag. Mijn karakterstructuur, om het met mooie woorden te zeggen. Het rupsje nooit genoeg oftwel mijn onverzadigbare structuur staat wel heel erg aan op het moment. En vermoeiend dat dat is, zeg…
Een kenmerk van die onverzadigbaarheid is ook dat ik er goed in ben om mijn reserves op te maken. Op allerlei vlakken. Ik blijf maar doorgaan. Totdat het niet meer kan. Eigenlijk wel lief van mijn lichaam dat het wel signalen afgeeft maar me nog niet heel erg onderuit haalt.
Daarnaast mijn vermogen (laat ik het maar positief labelen :-)) om zaken op het laatste moment te doen en dus altijd achter de feiten aan te hollen. Iets wat ik eigenlijk best wel beu ben maar wat zo diep in mijn zijn en mijn cellen zit dat ik het maar niet veranderd krijg. Hoe ik het ook probeer; er is dan altijd wel iets buiten mij om wat er voor zorgt dat ik toch te laat ben…. Zo voelt het althans. Om moedeloos van te worden.
Tel daarbij op dat een energieveldencoach waar ik het afgelopen jaar een paar sessies bij gevolgd heb, me als feedback gaf dat ik nog een hele jonge ziel heb.. Aha, daarom ben ik weliswaar bijna 50 maar voel ik me soms nog zo’n klein meisje.
Kenmerk van zo’n jonge ziel is (ze zei letterlijk: je bent nog een pup) dat die nog veel te leren hebben. Nou, prima want ik ben nogal leergierig en gretig aan gelegd. Maar een deel in mij vind dit toch ook wel weer erg lastig want ik wil (met mijn bijna 50) zo onderhand wel eens uitgeleerd zijn en op mijn senioriteit kunnen leunen en zo ook gezien worden. Oh ja, een aantal zaken ging ik overigens, volgens haar, in dit leven niet leren. Dat kwam een volgend leven aan de beurt. Ah fijn, goed om te weten want dat geeft rust. Tegelijkertijd ben ik razendnieuwsgierig welke zaken dan…
Misschien kun je je voorstellen dat dit alles flinke en soms frusterende clashes tussen mijn innerlijke delen oplevert. En innerlijke gesprekken. Mitsen en maren. Mild zijn voor mezelf en mezelf streng toespreken. De schouders er onder willen zetten maar tegelijkertijd moe worden van het idee alleen al, want dat doe ik mijn hele leven al. Er moet toch een andere manier zijn?
Enfin, gelukkig weet ik inmiddels ook (deze jonge ziel heeft onderweg toch wel een beetje opgelet :-)) wat mij helpt om weer boven te komen. En dat zijn onder andere gesprekken met mensen in mijn omgeving. Mensen die naar me luisteren, me spiegelen en confronteren, me prikkelen, me uitdagen en inspireren.
Ik weet ook dat ik deze mensen zelf moet opzoeken. Dus wat ben ik blij dat ik onder andere komende week een hele dag ga volgen bij businesscoach Ellen die me altijd weet te inspireren en te prikkelen.
Nou, wie weet hoe mijn verhaal jou inspireert of prikkelt…
In ieder geval dank je wel voor het luisteren! Je helpt mij in ieder geval daar mee om de weg naar boven weer te vinden.
Ik wens je een fijne week toe,
